Opšti stav je da je trenutna kriza u Evropi nastala zbog rasipničkog i nerazumnog ponašanja vlada i pojedinaca u zemljama kao što su Grčka, Portugal, Irska itd. Naime, pretpostavlja se da su državni deficit i dugovi nakon krize u 2008-2009 doveli do gubitka povjerenja investitora u mogućnost da ove zemlje ostanu solventne. Zbog toga su investitori nastojali da se rješe obveznica i aktive ovih zemalja, prouzrokujući pad cijene i efekat krize. Međutim, iako ponašanje ovih država imaju određene efekte na krizu većinu razloga za krizu je moguće pronaći u faktorima koji su izvan kontrole vlada ovih zemalja. Nasuprot tome kao uzrok krize može se identifikovati juriš kapitala u zemlje koje su uvele Euro. Naime uvođenjem eura devizni rizik u zemljama evropske unije je isčezao.
Uvođenje Evropske valute iznenada dovelo do povećanja atraktvnosti različitih oblika aktive, akcija, nekretnina,obveznica u ovim zemljama. Juriš na nekretnine na obalama mora kao što su Grčka, Portugal, Španija dovodi da velikih priliva kapitala u ove zemlje. Slično je bilo i kod uspostavljanja NAFTE (North American Free Trade Agreement) kada je došlo do naglog priliva kapitala između SAD u Meksiko. Teoretski posmatrano ovo je dobro jer dovodi do ekonomske konvergencije između zemalja, ali ima poguban uticaj na stav investitora. Meksička kriza iz 1994 klasičan je primjer ove situacije i zaključak da nije brzina to što ubija nego iznenadno zaustavljanje u kapitalnim tokovima. Iznenadno pad u prilivu kapitala može da se desi i kada zemlje vode ispravnu makroekonomsku politiku.
Ukoliko je uzrok krize prevelika potrošnja i rasipničko ponašanje vlade i pojedinaca onda će pokazatelj uzroka krize biti povećanje državnih deficita i gomilanje dugova. Međutim ukoliko je uzrok krize nagli priliv kapitala onda će bolji pokazatelj biti deficit tekućeg bilansa. Posmatrajući prosjeke fiskalnih deficita u periodu 2000 do 2007 vidimo da je Grčka imala deficit od -5,4%, Portugal -3,7% Italija -2,9%, Francuska -2,7% i Njemačka -2,2%, Irska je imala suficit od 1,5% bruto društvenog proizvoda. Međutim ako posmatramo prosjek deficita tekućeg računa u istom periodu pet najvećih deficita su imale Portugalija -9,4%, Grčka -8,4%, Španija -5,8% Irska -1,8% bruto društvenog proizvoda.
Nakon uvođenja Evra zemlje kao što su Grčka, Španija, Portugal i Irska su smanjile fiskalne deficite, ali su povećale deficite tekućeg računa. Takođe ukoliko je rasipničko ponašanje država i pojedinaca uzrok krize jedan od indikatora će biti povećanje državne i lične potrošanje nakon uvođenja Eura. Međutim ukoliko se ove države ponašaju u skladu sa makroekonomskim pravilima da se manje troši a više investira one bi trebale biti otpornije na krizu što vidimo da nije slučaj. Ove države kriza najviše trese. Posmatrajući period 1992 do 1999, period prije uvođenja evra, Njemačka je u potrošnju (državnu i privatnu) izdvajala 65,2% dok su Grčka 73,2%, Irska 67%, Portugal 66,4% Španija 66,1% bruto društvenog proizvoda. Nasuprot tome nakon uvođenja eura u periodu od 2000 do 2007. godine Njemačka je trošila više i to 67,4% bruto društvenog proizvoda dok je Grčka trošila 69,7%, Irska 61,3%, Portugal 65,5% a Španija 62,4% bruto društvenog proizvoda.
Poučeni ovim iskustvima očigledno je da se poštujući makroekonomska pravila (više štedi, manje troši i investiraj) može zapasti u krizu te da univerzalni recept za očuvanje ekonomije i sprečavanje krize pogotovo kod manjih zemalja ne postoji.
